اتصالات تزریقی پلی اتیلن به قطعاتی گفته می‌شود که به کمک دستگاه‌های تزریق پلاستیک (Injection Molding) و قالب‌های فولادی مخصوص، از جنس پلی اتیلن تولید می‌شوند. در این فرآیند، گرانول‌های پلی اتیلن (معمولا از نوع HDPE100) حرارت داده شده و به صورت مذاب تحت فشار زیاد به داخل قالب تزریق می‌شوند تا شکل اتصال مورد نظر (مانند زانو، سه‌راهی، تبدیل و غیره) را به خود بگیرند.
پس از تزریق و پر شدن قالب، با سیستم خنک‌کننده آب، قطعه سرد و جامد شده و سپس از قالب خارج می‌گردد. نتیجه این فرآیند، اتصالی یکپارچه و بدون درز جوش داخلی است که مستقیما آماده استفاده در خط لوله می‌باشد.
اتصالات تزریقی یکی از زیرمجموعه‌های اتصالات جوشی پلی اتیلن محسوب می‌شوند و به صورت گسترده در شبکه‌های لوله‌کشی پلی اتیلن کاربرد دارند. این اتصالات از پیش به شکل نهایی تولید شده و برای نصب آن‌ها از روش جوشکاری لب به لب (بات فیوژن) بهره گرفته می‌شود. استاندارد DIN 16963 (شامل ۱۵ بخش تخصصی) یکی از مراجع اصلی طراحی و تولید این نوع اتصالات است که جزئیات فنی مربوط به ابعاد و الزامات ساخت اتصالات پلی اتیلن را تشریح می‌کند. به طور کلی، اتصالات تزریقی پلی اتیلن به دلیل تولید صنعتی انبوه، ابعاد یکنواخت و آماده به کار، از رایج‌ترین انواع اتصالات پلی اتیلن در پروژه‌های مختلف هستند.
با این حال، باید توجه داشت که اتصالات تزریقی پلی اتیلن محدودیت‌هایی نیز دارند. به طور معمول، استفاده از آن‌ها در اقطار بسیار بزرگ یا در خطوط با فشار و دمای بسیار بالا توصیه نمی‌شود. دلیل این امر آن است که در سایزهای بزرگ، تهیه قالب تزریق و تولید قطعه با کیفیت دشوار و پرهزینه است
